அரசனாக மட்டும் வாழ்ந்த ராமன்

ராமனின் நிலை அரச குலத்தில் பிறந்த நீதி வழுவாத மன்னனின் நிலையாய் இருக்கிறது. விபீஷணன் சரணாகதி அடைகிறான். விபீஷணன் உத்தமமான தம்பியாக செயல்படவில்லை "இவனை நம்பலாமா" என்று கேள்வியை எழுப்புகின்றனர். அதற்கு ராமன், "எல்லா சகோதரர்களும் பரதனைப் போல் இருப்பதில்லை, எல்லா பிள்ளைகளும் என்னைப் போலும் இருப்பதில்லை" என்கிறார்.  விபீஷனனுக்கு ராஜ்ஜியத்தின் மேல் ஆசை வந்ததாக கருதும் ராமன், 'ஒருவனுக்கு உயர்வு வந்தால் மாற்றானுக்கு அதுவும் உறவினனுக்குப் பொறுக்காது'  என்று கூறுகிறார்.

சொல்லக்கூடிய அளவு உயரிய பண்பு அல்லாதவனான விபீஷணனை ராமன் ஏன் காப்பாற்ற வெண்டும் என்ற வினா எழும். அதற்கும் அவரேவிளக்கம் கூறுவதாக வால்மீகி ராமாயணத்தில் இருக்கிறது. "சரணாகதி என்று வந்தவன் தவறியவனே ஆனாலும், காப்பாற்றுவது என் தர்மம்" என்கிறார். இதை அரசன் சொன்னதாகவும் கொள்ளலாம், மேன்மையான இறைவனுக்குறிய குணங்கள் கொண்ட மனிதன் கூறியதாகவும் ஏற்றுக்கொள்ளலாம். இறைவன் கூறியதாக ஏற்றுக்கொள்ளல் கடினம் ஏனென்றால் ராமனுக்கு தான் இறையின் அம்சம் என்றெல்லாம் எண்ணம் இருந்ததாக கூறப்படவில்லை. அனைவரும் நினைவூட்டினாலும் அவர் மனிதனாகவே தன்னை எண்ணி வாழ்ந்ததாகவே குறிப்பு இருக்கிறது.

ராமன் மனிதனுக்குறிய குணங்கள் பெற்றிருந்தான் என்பதற்கு சீதையின் அக்னிப்ரவேசம் முதலியவை சான்று.  பொதுமக்களை மனதில் கொண்டு, சீதையை தன் பல்லக்கில் ஏற்ற மறுத்த ராமன்,  சீதையை களங்கமுள்ள சரித்திரம் கொண்டவளாகவும், இனி அவள் வேறு யாருடனும் தன் வாழ்வை தொடரலாம் என்றெல்லாம் கடுமையாக பேசுவதாக குறிப்பு உள்ளது. அதன் பின் சீதா அக்னி பிரவேசம் செய்ய, அக்னி தேவன் அவள் கற்புக்கு சான்று சொன்ன பிறகு, தனக்கு அவள் கற்பின் தன்மை தெரியும், உலகறியச் செய்யவே இந்தச் சம்பவம் என்று ராமன் சொல்கிறார். எனினும் மிகக் கடுமையான வார்த்தைகளால் சீதையை சாடியிருக்கிறார் என்றே குறிப்பு கூறுகிறது.

இது தொடர்கதையானதும், எல்லோருக்கும் தெரிந்த விஷயம். பத்ரன் என்ற அரசாங்க அலுவலன், நகர்வலம் வந்த பின் கொணர்ந்த செய்தியில், மக்கள் ராமன் சீதையை ஏற்றுக்கொண்டதை பற்றி அவதூராக பேசியதாக தயங்கியவாறே சொல்கிறான். உடனே லக்ஷ்மணனைக் கொண்டு சீதையை கங்கைக்கரையில் விட்டு வரச் சொல்லி அனுப்புகிறார். ரிஷிகள் ஆசிரமத்துக்கு செல்ல அவளுக்கு பிரியம் இருப்பதை நினைவுறுத்தி அழைத்து செல்ல ஆணையிடுகிறார். சீதாவுக்கு தான் எதற்காக சென்று கொண்டிருக்கிறோம் என்ற நிலைமையே புரியாதது மிகக் கொடுமை. கங்கைக்கரையில் அவளுக்கு உண்மை தெரியவந்ததும் கதறுகிறாள். தன் சேலை விலக்கி வயிற்றை காட்டி "நான் முன்னமே கர்பமுற்றவள் இங்கு வந்து கர்பமுற்றதாக உன் தமயன் நினைக்க வேண்டாம்" என்று அலறுகிறாள். லக்ஷ்மணன் துடித்துப் போகிறான்.

லவனும் குசனும் ராமன் சபையேறி பாடல் பாடிய பின்னர் ராமன் இறுதியாக சீதையை கண்ட போதும் கூட, வால்மீகி முனிவர் "சீதா களங்கமுள்ளவளென்றால் நான் செய்த தபஸ் எல்லாம் வீணாக கலைந்து போகும்" என்று ராமனிடம் கூறுகிறார். அப்பொழுதும் ராமன் ஊரறிய சபதம் செய்ய வேண்டுமாய் கேட்க, சீதை பூமி மாதாவை தன்னை ரக்ஷிக்குமாறு  வேண்டுகிறாள். பூமியைப் பிளந்து சிம்மான்சனம் எழுந்து வர, உள்ளே அமிழ்ந்துவிடுகிறாள் சீதா. அதை கண்ணுற்ற ராமன் கதறுகிறார்.

இதையெல்லாம் ராஜநீதிக்கு உட்பட்டதாக எடுத்துக்கொள்ளலாம். ராஜாவின் மனைவி சிறந்த உதாரணமாக, களங்கத்திற்கு அப்பாற்பட்டு இருக்க வேண்டிய கடமையில் தள்ளப்படுகிறாள். ஊரறிய நிரூபிப்பதும் பிரஜையின் கருத்துக்கு மதிப்பு கொடுத்து தன் விருப்பு வெறுப்பை தள்ளிப் போடுவதுமான ராஜ தர்மம்.   சுய வாழ்கையில் இழுக்கு வராமல்   கவனித்துக் கொண்டாலன்றி  பிரஜைகளுக்கு ராஜாவின் மேல் மரியாதையும் ஒப்புதலும் பிறக்காது. ஊரின் நன்மைகாக தனிமனித ஆசாபாசங்கள் விட்டுவிட வேண்டிய கட்டாயம் என்று அவரவர் விருப்பத்திற்கேற்ப சமாதானம் செய்துகொள்ளலாம்.

(சோவின் எங்கே பிராமணன் குறிப்பிலிருந்து தொகுக்கப்பட்டது)

இதை  தொகுத்த பின்பு எனக்கு ஒன்றே ஒன்று தோன்றுகிறது. இறைவி என்பதால் அல்ல, பெண் எனபதால் அல்ல, பெண்ணுக்கு மட்டுமே கற்பு சொந்தமா என்ற  வாதத்தில் நான் இறங்கி நேரம் விரையமாக்க விரும்பவில்லை.    ஆனால் ஒரு மனுஷ ஜன்மாவாக...பாவம் சீதா :(