** ஆறாம் வகுப்பில் என்னுடன் ஆட்டோவில் வருபவள் 'ஷாரன்'. ஒரு நாள் சிகரெட் பிடிப்பதைப் பற்றி பேசி, நீ பிடித்திருக்கிறாயா என்று கேட்டாள். இல்லை என்று சொன்னேன். அடுத்த நாள் இரண்டு சிகரெட் கொண்டு வந்திருந்தாள். ஆட்டோவில் மற்ற சிறுமிகள் இறங்கிவிட நாங்கள் இருவர் மட்டுமே இருந்தோம். ஒரு சிகரெட்டை தன் உதடுகளில் வைத்துக் கொண்டாள். ஒன்றை எனக்கு நீட்டினாள். குருகுலவாசமென்ன, புராணப் படமென்ன எல்லாம் காணாமல் போக, ஒரே ஒரு கணம் அந்த சிகரெட்டை வாங்கினேன். தீப்பெட்டியை வாங்கிப் பத்தவைக்கும் முன் உடல் எல்லாம் படபடக்க, தப்பு செய்கிறோமோ என்ற எண்ணம் தலையெடுக்க, வேண்டாமென திரும்ப கொடுத்து விட்டேன். இதற்குள் ஆட்டோ ட்ரைவர் வேறு எங்களைப் பார்த்து திட்டி விட்டு, சிகரெட்டை வாங்கி தூர போட்டுவிட்டான். ஷாரன் அடுத்த வகுப்புக்கு எங்கள் பள்ளியில் தொடரவில்லை.
** எங்கள் வீட்டுக்கு அப்பாவின் கீழ் வேலை செய்பவர் வந்திருந்தார். கிழிந்த ஆடை. கரிய உடல். "அப்பா யாரோ பிச்சைக் காரன் வந்திருகான்" என்று சொல்லி, முதல் முதலில் அப்பாவிடம் சரமாரியாக அடி வாங்கினேன். அந்த மனிதர் அரண்டு போய்விட்டார். அன்று முதல் இன்று வரை அப்பாவிடம் வாங்கிய ஒரே அடி அது தான். அப்புறம் அவரின் காலில் விழுந்து மன்னிப்புக் கேட்க செய்தார். பல புத்திமதிகள் சொன்னார். அப்பாவின் நண்பரும் எனக்கு மிகவும் பிரியமானவராகிப் போனார். என் திமிர் மாறியதா? நான் மாறினானா? ....மாறினேன்....ஆனால் கொஞ்சம் தான்...
கெமிஸ்ட்ரி என்னும் அரக்கன்
** வகுப்புக்கு வரும் டீச்சர்களை கிண்டல் செய்வது, பேப்பர் ராக்கெட் விடுவது, போன்ற விஷயங்களில் பெரும் பங்கு வகிக்காவிட்டாலும், சிறு பங்கு வகித்திருக்கிறேன். நிறைய நேரம் கூட இருந்து கும்மி அடித்திருக்கிறேன். பத்தாம் வகுப்பு கணித ஆசிரியை, ஆங்கில ஆசிரியை இருவரும் மிகவும் பிடிக்கும். பிடித்த வகுப்புகள், கணிதம், ஆங்கிலம், வரலாறு, புவியியல்.
சயின்ஸ் பிடிக்கும் என்றாலும் கெமிஸ்ட்ரி பிரிவு எனக்குப் பிடிக்காது. balancing of equations எனக்கு வரவே வராது. 'எமிலி' என்ற க்யூட் ஆசிரியை கெமிஸ்ட்ரி எடுத்தார்கள். சின்னவயதுக் காரர். அவருக்கு எங்கள் வகுப்பைக் கண்டால் பயம். நான் முதல் பெஞ்சில் தான் உட்காருவேன். 'கெமிஸ்ட்ரி என்றால் அத்துப்படி' என்பதை போல் முகம் வைத்து தப்பித்து விடுவேன். அப்படியும் ஒரு முறை, equation balance செய்ய என்னைக் கூப்பிட்டு விட்டார்கள். இந்தப் பக்கமும் அந்தப்பக்கமுமாய் சில பல எண்கள் போட்டுப் பார்த்தும் balance ஆகவில்லை.
"யார் சரியான நம்பர் சொல்றீங்க பார்கலாம்" என்று நான் வகுப்பைப் பார்த்துக் கேட்டேன். "குலுக்கிப் போட்டு என்ன நம்பர் வருதோ போடு" என்று வகுப்பு மொத்தம் கிண்டல் செய்ய, ஒரே சிரிப்பும் கும்மாளமும் கூச்சலும் சத்தமுமாய் போய்விட்டது. இந்த தொல்லை தாங்காமல், என்னை இடத்துக்கு அனுப்பிவிட்டு வகுப்பைத் தொடர்ந்தார். அதன் பிறகு யாரையும் அவர் கேள்வியே கேட்டதாய் நினைவில்லை. பயிற்சிக்கு வந்த ஆசிரியை. சில மாதங்களில் வேறு பள்ளிக்குப் போய்விட்டார்.
சயின்ஸ் mid-term தேர்வுக்கு முன், Interval நேரத்தில் சமோசா சாப்பிட தோழிகளுடன் காண்டீன் சென்று, நேரம் போவது கவனிக்காமல், லேட்டானதால், வேகமாக ஓடி சறுக்கு மரம் அருகே விழுந்து கையில் ஃப்ராக்சர். வலியின் நடுவிலும், அப்பாடா சயின்ஸ் பரிட்சை எழுத வேண்டாம் என்று ஒரே குஷி எனக்கு. என்னைப் பார்த்து வகுப்பு மொத்தமும் பொறாமை வேறு பட்டார்கள்.
சும்மா பார்த்தாலே மதம் மாறணுமா?
** பத்தாம் வகுப்பில், படிக்கிறேன் பேர்வழி என்று வராண்டாவில் பொழுதைக் கழிப்பேன். என் வீட்டை இரண்டு க்ருத்துவ வாலிபர்கள் சுத்தி வந்த காலம் அது. ஒரு முறை அதில் ஒருவன் "ஐ லவ் யூ" என்று கத்த, அவனை நீ கல்யாணம் செஞ்சுக்க போறியா என்று வெடிகுண்டை தூக்கிப் போட்டாள் என் தோழி. "கல்யாணம் செஞ்சுக்க மதம் மாரணம்டி". - அடுத்த ஷாக்.
என்ன அநியாயக் கொடுமை! சும்மா இடுக்கு வழியே அப்பாவியாய்(!) எட்டிப் பார்த்ததற்கு இவ்வளவு விளைவா !! என்று கதிகலங்கிப் போய் வராண்டாவில் படிப்பதை அடியோடு நிறுத்தினேன். சைக்கிள் வாலிபர்களும் ஒரு சுபமுகூர்த்தத்தில் காணாமல் போனார்கள்.
ஆவிகள் உலகம்
** பதினோராம் வகுப்பில், ஆசிரியர்கள் இல்லாத பொழுதுகளில் ஆவியை அழைத்து, கும்பல் கும்பலாய் கேள்வி கேட்டு விளையாடிக் கொண்டிருப்பார்கள். நான் தள்ளி நின்று பார்த்திருக்கிறேன். காசு, மெழுகுவர்த்தி வைத்து அழைப்பார்கள். பாஸா ஃபெயிலா, எப்போ கல்யாணம், புருஷன் பெயர் என்ன, போன்ற அத்தியாவசிய கேள்விகள் கேட்கப்படும்.
இதெல்லாம் நிஜமா பொய்யா என்ற எண்ணம் எழும். "காசு தானாக நகர்கிறது நான் நகர்த்தவில்லை" என சம்பந்தப்பட்ட இரு தோழியரும் சொன்னதுண்டு.
ஆவி, இவர்களில் ஒருவரை பிடித்துக் கொண்டு போக மாட்டேன் என்று அடம் பிடித்தால் என்ன செய்வது என்ற பயம் கூட எழும். இரண்டு மூன்று முறைகளுக்குப் பிறகு, ஆவியை அழைக்க நேர்ந்தால் நானும் இன்னும் சிலரும், அந்த இடத்தை விட்டு அகன்று விடுவோம்.
நன்றாக படித்து, வகுப்பில் இரண்டாவதாக நின்றது, பதினோரம் வகுப்பில் தான். முதல் ஐந்து ராங்க் அதுவரை வாங்கியதில்லை. அந்த அனுபவம். ரொம்ப பெருமையாக இருந்தது.
முதல் முதல் சேலை
பதினோராம் வகுப்பு தான் முதன் முதலில் ஃபேர்வெல் பார்டிக்கு சேலை கட்டினேன். சேலை கட்டிக்கொண்டு பி.டி.ஸி பஸ்ஸில் பள்ளி செல்லும் வரை திக் திக் என்றிருந்தது. எங்கே அவிழ்ந்து விடுமோ என்ற பயம். பயத்திற்கு ஏற்ப பாதி வழியில் கொஞ்சம் அவிழ்ந்தது போல் பிரமை வேறு. ஒரு மாதிரி கைப்பையின் உதவியுடன் இறுக்கப் பிடித்து கொண்டு பள்ளி சென்றேன். என் தோழி மறுபடி எனக்கு சேலை உடுத்தி விட்டாள்.
பள்ளியைத் தவிர நான் மதிக்கும் ஆசிரியர்
சிறு வயதில் ராஜாஜியின் ராமாயணம், மஹாபாரதம் படித்ததுண்டு. புராணக் கதைகள் பிடிக்கும். அதில் வரும் இறைவியாக, என்னை கற்பனை செய்து கொண்டு, ஏதோ சாபத்திற்காக மானுடப் பிறவி எடுத்ததாக நினைத்துக் கொள்வேன். சிவபெருமான் என்னை அழைத்துப் போக வருவார் என்று எண்ணுவேன். (ரொம்ப கதைகள் படித்ததன் விளைவு)
பி.ஆர் சோப்ராவின் "மஹாபாரதம்" வழியாகத் தான் கீதையை முதன் முதலில் கேட்டேன். அந்த தாகம் தொடர்ந்து பரவியது. வீட்டிலுள்ள புத்தங்களில் கீதையைத் தேடினேன். ஸ்லோகம் சாரம்சம் கூடிய ஒரு புத்தகம் கையில் கிட்டியதும், மூன்று நாள் இடைவிடாது திரும்பதிரும்ப கீதை படித்தேன். நிறைய புரிந்தது போல் இருந்தது.
ஏறக்குறைய கீதையை கரைத்து குடித்துவிட்டதாய் நானே என்னை மெச்சிக் கொண்டேன். ஒரு ஞானியைப் போல் என்னை நானே நினைத்துக் கொண்டு ஒரு வாரம், பத்து நாட்கள், அதிகம் பேசாமல், இதே சிந்தனையில் இருந்தேன். கண்ணனையே திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்று நினைப்பேன். இறைவன் சேவையில் ஈடு பட்டு திருமணம் செய்து கொள்ளாமல் இருந்து விடுவது தான் சிறந்த பாதை என்று நினைத்தேன்.
a. பக்தி
பள்ளி நாட்களில், பாட்டு வகுப்பு டீச்சர் எனக்கு மிகவும் மரியாதைக்கு உரியவர். பஞ்சரத்ன கீர்த்தனைகளை அர்த்தம் புகுத்தி படிப்பிப்பார். "துடுகு கல நன்னே தொர" என்று தியாகராஜர் போல் நானும் கற்பனை செய்து கொண்டு இத்தனை துஷ்டத் தனங்கள் செய்த என்னை நீ தான் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று உருகி பாடியிருக்கிறேன்.
"சிறுத ப்ராயமுல நாடே பஜனாம்ருத ரஸ விஹீன குதர் குடைன" என்ற வரிகள் குறிப்பாக பிடிக்கும் (சிறுவயது முதலே, பஜனையும் உன் நாமரஸத்தையும் ருசிக்காமல், குதர்க்கம் பேசித் திரிந்தேன் என்பது தொராயமான அர்த்தம்)
பக்தி புகட்டிய குரு என்று என் பாட்டு டீச்சரை நினைக்க கடமைப்பட்டுள்ளேன். "அலைபாயுதே கண்ணா" என்ற பாடல் இறைவன் கண்ணனுக்காக நான் காதலுடன் பாடுவதாய் நினைத்துத்தான் அதிகம் பாடியிருக்கிறேன்.
b. அன்பே கருஷ்ணன் ( I will never forget u)
வீணா என் வகுப்பில் பாட்டு படிக்க வருபவள். என்னுடன் ஒன்றாக சிறுவயதில் படித்தவள். மிகவும் எளிமையாய் உடை உடுத்துவாள். அன்பானவள். நான் வீணாவிடம் அதிகம் பழக மாட்டேன். மரியாதைக்கு தலை அசைத்து ஹாய் சொல்வதோடு நிறுத்திக்கொள்வேன். ஒரு வருடம் கழித்து, பத்தாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்த காலம்.
உங்கள் பள்ளியில் ஃபேர்வெல் உண்டா என்று அவள் கேட்க, நான் சுருக்கமாக ஏதோ இரண்டு வார்த்தைகள் பதில் சொல்லி நகர முற்பட்டேன்.
"கொஞ்சம் இரு" என்று நிறுத்திய வீணா, தொடர்ந்து, "நீ கூப்படற கண்ணன் என்னுள்ளையும் தானே இருக்கான். ஏன் என்னோட பேசாம இருக்க? நானும் உன்ன மாதிரி பொண்ணு தானே.... எனக்கு உன் அன்பு தானே வேணும், ஏன் இவ்ளோ திமிர் உனக்கு....இப்டி திமிரோட இருந்தா க்ருஷ்ணன் வர மாட்டான்." ...
சரமாரியாக அட்வைஸ். அரை மணி நேரம்...மூச்சே விடாமல்,.....நிறுத்தாமல்....பொழிந்தாள். நான் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். வாயே திறக்கவில்லை :))
விஷயம் இவ்வளவு தான். அவளுக்கு என்னை ரொம்பவும் பிடிக்கும். ஆனால் நான் கண்டு கொள்ளாமல் இருந்தது, அவளை வருத்தியிருக்கிறது. எனக்கு நிஜமாகவே சாட்டையில் அடித்தது போல் இருந்தது............. அவள்....வீணா....என் ஆருயிர் தோழியாகிப் போனாள்.............நான் மாறினேன்........ நிறையவே....முழுமையாக...என்னை மாற்றியவள் அவள். என் தோழியுமாகி, என் குருவும் ஆகிப் போன வீணா. இன்று அவள் முகவரி தெரியாது போனாலும் என் இதயத்தில் அழுத்தமான முகவரி, நிரந்தரமான முகவரி பதித்துச் சென்றிருக்கிறாள்.
இன்னும் என்னென்னவோ நினைவுகள்....எத்தனைப் பாடங்கள்! எத்தனை மனிதர்கள்! எப்படியெல்லாமோ பாதைகளில் பிரயாணம்.. நம்மை மெருகேற்றியவர்கள்...பெற்றோர்...ஆசிரியர்கள்...பள்ளிகள்...நண்பர்கள்......என்னை அருமை பள்ளி நினைவின் மகிழுலகுக்கு அழைத்த ஷைலஜாவுக்கு மிக்க நன்றி....
நீங்களும் உங்கள் பள்ளி நினைவுகளை எங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளுங்கள் என அன்புடன் அழைக்கிறேன்...
1. இராஜேஸ்வரி
2. வை.கோ சார்
3. கீதமஞ்சரி
4. ராம்வி
