சும்மா தோணிய சில உளறல்

இது பதிவு இல்லைங்க...

சும்மா எல்லார்கிட்டையும் ஹல்லோ சொல்லத் தான் வந்தேன்.

சில நாட்கள் தொடர்ந்து எனக்கு எழுத முடியாமல் போய்விடுகிறது. எழுதுவதற்கும், பேசுவதற்கும், பகிர்வதற்கும் ஒன்றுமே இல்லாமல் போகிறது. அதற்கு என்ன காரணம் என்று என்னால்  ஆராய முடியவில்லை. முழு ஆத்திகவாதி என்று சொல்லிக்கொள்ளும் காலம் வரவில்லை. நிறையவே ஆராய்கிறேன். பகுத்தறிவின் துணையோடு கீறிப்பார்த்து சிலதை ஒதுக்கிவிடுகிறேன். சிலதை சந்தேகக் கண் கொண்டு தோண்டிப் பார்த்து சேர்த்துக் கொள்கிறேன்.

ஆனாலும்...

தொடர்ந்து என் கண்ணனின் (கீதையை உபதேசித்தானே அவன் தான்) பெயரை ஸ்மரித்துக் கொண்டும், ஏதேனும் பாகவதம் சம்பந்தப்பட்ட புத்தங்களை அவ்வப்பொழுது படித்துக் கொண்டும் இருக்கும் சில நாட்களில்..... வார்த்தைகளின்  மேல் ப்ரீதி விட்டுப்போய்விடுகிறது. என்ன எழுதுவது, பேசுவது என்று புரியவில்லை. பேசும் எதுவுமே இல்லாதது போல் ஆகிவிடுகிறது. அவன் ஸ்மரணத்தை அன்றி வேறு எதுவும் அர்த்தமற்றுப் போய்விடுகிறது. பிற விஷயங்களில் மனம் ஈடுபட மறுக்கிறது... இது ஒரு சில நாட்களுக்குத் தான்....தாற்காலிகமாகத் தான்.... அதன் பின்  இயல்பு நிலைக்கு வந்து(வீழ்ந்து?)விடுகிறேன்...

இரு தினங்களுக்கு முன் "கைலாஷ் மானசரோவர் யாத்ரா"வைப் பற்றி  படித்துக்கொண்டிருந்தேன். கைலாஷ்நாத் புகைப்படங்கள் என் நெஞ்சித்தை
விட்டகலாமல் நின்றுவிட்டது.

பொனார் மேனியனே
புலித்தோலை அரைக்கசைத்து
மின்னார் செஞ்சடை மேல்
மிளிர் கொன்றையணிந்தவனே...
மன்னே மாமணியே
மழபாடியுள் மாணிக்கமே
அன்னே நின்னையலால்
இனி யாரை நினைக்கேனே...


என் தந்தையுமாகிய ஈஸ்வரனின் பொற்பாதம் பணிகிறேன்.

...மீண்டும் பதிவிடுவேன்....