ஆசையால் வரும் கேடு

தீயினாற் சுட்ட புண் உள்ளாறும் - ஆறாதே
நாவினால் சுட்ட வடு

என்றார் திருவள்ளுவர். எனக்கு மிகவும் பிடித்த குறளில் இதுவும் ஒன்று. உதிர்த்த மலர்கள் மரம் சேராதது போல உதிர்த்த வார்த்தைகளை பெற முடியாது. அதன் இலக்குக்குறிய நபரை தாக்கவோ மகிழ்விக்கவோ செய்த பின் வெளி வந்த வார்த்தைக்குறிய பணி முற்றுபெறுகிறது. கோபத்தில் வெளி வந்த சொற்களை திரும்ப அள்ள முடிவதில்லை.

ஏன் கோபப்படுகிறோம்? முதல் காரணம் அஹங்காரம். அது தோன்றியதால் தோன்றுவது ஆசை. பொருளின் மேல், நபரின் மேல் உள்ள ஆசை, அது பரிபோய்விடக்கூடாதே என்ற ஆசை, அல்லது தனக்கு கிடைக்கவில்லையே என்ற ஏக்கம், அதனால் வரும் பொறாமை.

மதியிழந்து, பொருட்களை விலைபேசி சூதாடியதைத் தாண்டி, உயிர்களையும் விலைபேசி அடிமைப்படுத்தி தன் ஆசையை தீர்த்துக் கொள்ள எண்ணுகிறான் துரியோதனன். சூதாட்ட மயக்கத்தில் இன்னது தான் செய்கிறோம் என்று அறிந்தும் அறியாமல் தவறிழைக்கிறான் தருமன். கோபமும் பொறாமையும் அஹங்காரமும் கொழுந்துவிட்டெரியும் துரியோதனன் மனது இப்போது பழி தீர்க்க எண்ணுகிறது.  தன்னை நகையாடியவளை, தனக்கு கிடைக்காதவளை, அசிங்கப்படுத்துவது நோக்கம். அறிவுடையவன் மற்றவனுக்கு துன்பம் தரும் சொற்களை பேசமாட்டான். அகத்தே இருள் சூழ்ந்து அறிவற்ற செயல் செய்கிறான் துரியோதனன்.

இழுத்து வரச் சொல்கிறான் திரௌபதியை. எப்படிப்பட்ட தீஞ்சொற்கள்!


"அகத்தே இருளுடையான், ஆரியரின் வேறானோன்,

துரியோதனனும் சுறுக்கெனவே தான்திரும்பி
அரியோன் விதுர னவனுக் குரைசெய்வான்:-


‘செல்வாய்,விதுரா!நீ சக்தித் திருப்பதேன்?
வில்வா ணுதலினாள்,மிக்க எழி லுடையாள்,
முன்னே பாஞ்சாலர் முடி வேந்தன் ஆவிமகள்,
இன்னேநாம் சூதில் எடுத்த விலைமகள்பால்
சென்றுவிளை வெல்லாஞ் செவ்வனே தானுணர்த்தி,

“மன்றினிடை யுள்ளான்நின் மைத்துனன்நின் ஓர் தலைவன்
நின்னை அழைக்கிறான் நீள்மனையில் ஏவலுக்கே”
என்ன உரைத்தவளை இங்கு கொணர் வாய்’
-பாஞ்சாலி சப்தம்

ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொன்றின் மேல் ஆசை. ஆசையில்லாத மனம் ஞானியின் மனம் மட்டுமே. இறைவனுக்கு பணி செய்ய வேண்டும் என்றோ அல்லது அவனுடன் ஒன்றற கலக்க வேண்டும் என்றோ பக்தனுக்கு ஆசை உண்டு. "மனிதன் ஆசைப்படக் கூடாது" என்று புத்தர் ஆசைப்பட்டாராம். ஆசை யாரையும் விடுவதில்லை. ஆசைகளின் தரம் மட்டுமே மனிதனின் வாழ்வு தாழ்வை நிர்ணயிக்கிறது.

தனக்கென உரிய ராஜ்ஜியத்தை திரும்ப வெல்வது தர்மத்துக்கு உட்பட்ட ஆசை. ஆனால் துரியோதனின் ஆசை, தர்மத்துக்கு புறம்பானது. இதை விளக்கி துரியோதனனை எச்சரிக்கிறார் விதுரர்.

நெஞ்சஞ் சுடவுரைத்தல் நேர்மைஎனக் கொண்டாயோ?

மஞ்சனே,அச்சொல் மருமத்தே பாய்வதன்றோ?
கெட்டார்தம் வாயில் எளிதே கிளைத்து விடும்;
பட்டார்தம் நெஞ்சில் பலநாள் அகலாது
வெந்நரகு சேர்த்துவிடும்,வித்தை தடுத்துவிடும்,
மன்னவனே,நொந்தார் மனஞ்சுடவே சொல்லுஞ்சொல்.
- பாஞ்சாலி சபதம்.

சொல்பவன் சுடுசொல் பாய்ச்சுவதில் கிடைத்த திருப்தியோடு முடிந்ததாக எண்ணிவிடுகிறான். பலநாள் அகலாது நிற்கும் பட்டவனின் வலியோ சொன்னவனின் அழிவையே தர வல்லது. உன்னுடைய இந்த ஆசை ஆபத்தை விளைவிக்கும். பாண்டவர்களின் கோபத்துக்கும், சாபத்துக்கும், ஆளாக நேர்ந்து, அதனால் அழிவு ஏற்படும் என்று எடுத்துரைக்கிறார். மலைத்தேனின் ஆசையால், தேன் எடுக்கப்போகிறவன், கீழே விழுந்தால் துர்மரணம் ஏற்படுமே என அஞ்சுவதில்லை. தேனின் மேல் உள்ள ஆசையால் கீழுள்ள ஆபத்து தெரியாமல் செயலில் ஈடுபடுகிறான். இந்த ஆசை, பேராசையாக போகும் பொழுது, கீழே விழுந்து அழிகிறான் என புத்திபுகட்ட முயல்கிறார் விதுரர்.

"மலையிடைத் தேனில்
மிக்க மோகத்தி னாலொரு வேடன்
பாத மாங்கு நழுவிட மாயும்
படும லைச்சரி வுள்ளது காணான்."

-பாஞ்சாலி சபதம்.

துரியோதனனின் பொறாமை, க்ரோதம், பின்னாளில் போரில் கொண்டர்ந்துவிட்டு, ஒட்டு மொத்த சாம்ராஜ்யத்தையே அழித்தது.

மலையிடைத் தேனின் மோகம் தான்  சாமன்யன் நிலைமையும்.  ஆசை அஞ்ஞானத்தால் உருவாகிறது. அதிருப்தியே அதனை வளர்க்கும் தீ. உண்மையான பிராமணனுக்கு பிரம்மத்தின் சிந்தனையில் லயித்திருப்பதே சுவபாவம். அவனுக்கு அதிருப்தி இருப்பதே சாத்தியமற்று போகிறது.  உண்மையான அந்தணனுக்கு அதிருப்தி இருக்காது. அவரவர்க்கு வெவ்வேறு நியாயங்கள்.  உடலின்பத்தை வழங்குபவளுக்கு லஜ்ஜை இருத்தல் சரியல்ல. குடும்ப ஸ்த்ரீ லஜ்ஜையில்லாவிட்டால் கேடு. ஒரு அரசனுக்கு நாட்டின் நலம், சுபீக்ஷத்தில் போதும் என்ற திருப்தி வரக் கூடாது. திருப்தியில்லாத அந்தணன் தன் அழிவை தேடிக் கொள்கிறான்.

நட்பைப் பாராட்டிய கர்ணன் அவன் வழியில் தர்மத்தை கடைபிடித்தான்.

அண்ணன் என்றும் பாராமல் தர்மத்துக்கு செயல்பட்டான் விபீஷணன். அண்ணன் தவறே ஆனாலும் அவனுடன் இருப்பதே தர்மமெனக் கருதினான் கும்பகர்ணன்.

ஆசை என்பதும் சரியா தவறா, தர்மத்துக்கு உட்பட்டதா என்பதெல்லாம் அவரவர் சந்தர்ப்ப சூழல், குணம், கர்மா இவற்றைப் பொருத்து மாறுபடுகிறது. ஆசைப்பட்டாலும் அதனால் வரும் க்ரோதம், பொறாமையை தவிர்த்து தர்மத்துக்கு புறம்பான செயல்களை ஆசையின் விளைவாக்காமல் இருப்பது நலம்.

(சோ-வின் எங்கே பிராமணனைத் தழுவியது)